Journal of Islamic Dental Association of IRAN
Volume:18 Issue: 1, 2006

تومورهای ادونتوژنیک گروهی پیچیده از ضایعات با انواع هیستوپاتولوژیک و روند بالینی متفاوت هستند. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی تومورهای ادونتوژنیک در کودکان و نوجوانان بخش آسیب شناسی دهان دانشکده دندانپزشکی تهران طرح ریزی گردید.
مطالعه حاضر به روش Case series انجام شد. جامعه آماری بیماران مراجعه کننده به بخش آسیب شناسی دهان دانشکده دندانپزشکی تهران در سالهای 1381-1348 بود. در این مطالعه با مراجعه به بایگانی این بخش اطلاعات مربوط به نوع تومور، جنس، سن و محل ضایعات تومورهای ادنتوژنیک کودکان و نوجوانان زیر 18 سال استخراج و در فرم های اطلاعاتی از پیش تهیه شده وارد شدند، سپس داده های مطالعه با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردیدند.
از مجموع نمونه های بررسی شده 158 مورد تومور ادونتوژنیک معادل %4.49 در کودکان و نوجوانان زیر 18 سال یافت شد. ادونتوم با 47 نمونه برابر %27.9 بیشترین و فیبروم ادونتوژنیک مرکزی با %0.6 معادل یک مورد کمترین تعداد را به خود اختصاص داده بودند. بررسی متغیرهای مطالعه بیانگر نتایج زیر بود: %57 از کل نمونه ها در فک پایین و %43 در فک بالا روی داده بودند. میزان فراوانی تومورهای ادونتوژنیک در دختران %53.2 و در پسران %46.8 بود. %2.53 از نمونه ها از بدو تولد تا شش سالگی، %18.98 از 12-6 سالگی و %78.48 در رده سنی 18-12 سال روی داده بودند.
میزان وقوع تومورهای ادونتوژنیک در کودکان و نوجوانان زیر 18 سال در فک پایین، دختران و رده سنی 18-12 سال بیشتر بوده و ادونتوم بیشترین فراوانی را در میان تومورهای ادونتوژنیک دیگر دارد.

پلاک میکروبی به عنوان عامل اصلی ایجاد بیماری های پریودنتال شناخته شده است. آناتومی و مورفولوژی خاص ناحیه انشعاب ریشه ها در دندانهای چند ریشه ای از جمله عواملی است که تجمع بیشتر پلاک را باعث می شود. هدف از این مطالعه تعیین خصوصیات آناتومیک و مورفولوژیک دندانهای مولر اول فک بالا و فک پایین می باشد.
جهت این مطالعه که از نوع توصیفی است 151 دندان مولر فک بالا و 222 دندان مولر فک پایین پس از جمع آوری به روش تصادفی از نظر طول تنه ریشه در سطوح مختلف، قطر مدل ناحیه انشعاب ریشه ها و میزان تقعر سطوح داخلی ریشه ها بررسی شدند. جهت اندازه گیری مورد اخیر، ریشه دندانها در چهار میلی متری آپیکال ناحیه انشعاب برش داده شد.
در مولرهای پایین میانگین قطر مدخل و میانگین طول تنه ریشه ای در سطح باکال بیشتر از سطح لینگوال (به ترتیب 0.53 در برابر 0.49 و 4.28 در برابر 2.94 میلی متر) اندازه گیری شد. همچنین میانگین تقعر ریشه مزیال بیشتر از ریشه دیستال (0.98 در برابر 0.54 میلی متر) بود. در مولرهای بالا میانگین قطر مدخل دیستال از سایر مدلخها بیشتر (0.72 میلی متر) و مدخل باکال از بقیه کمتر (0.54 میلی متر) بود. همچنین میانگین طول تنه ریشه ای سطح مزیال بیشتر از سطوح باکال و دیستال برآورد شد (3.22 در برابر 2.74 و 2.93 میلی متر). ریشه مزیال میانگین تقعر بالاتری داشت (0.25 میلی متر) و ریشه های پالاتال و دیستال به ترتیب در %37.7 و %8 موارد دارای تحدب بودند.
ناحیه انشعاب ریشه مولرهای اول در اکثر موارد با کورت های استاندارد (با قطر تیغه یک میلی متر) قابل دسترسی و تمیز شدن نیست.

تعداد ریشه، کانال و نوع کانال های ریشه دیستال دندانهای مولر اول پایین متنوع می باشد و آگاهی از آناتومی داخلی ریشه ها یک نقش مهم در موفقیت درمان اندودنتیک بازی می کند. هدف از این مطالعه بررسی درصد دو کاناله بودن ریشه دیستال دندان مولر اول پایین و آناتومی داخلی آن در جمعیت ایرانی با استفاده از روش رنگ آمیزی – مقطع گیری می باشد.
در این مطالعه توصیفی – آزمایشگاهی، آناتومی داخلی ریشه دیستال تعداد سیصد و ده دندان دایمی مولر اول پایین که از مردم چند شهر ایران خارج شده برای بررسی درصد دو کاناله بودن، تعداد ریشه ها، تعداد کانال و انواع آن مورد مطالعه قرار گرفتند. مطالعه سیستم کانال های ریشه بر اساس تقسیم بندی Vertucci و با استفاده از روش رنگ آمیزی – مقطع گیری انجام شد. برای رنگ آمیزی با استفاده از یک سرنگ گیج 27 رنگ فوشین %1 به داخل کانال های ریشه دیستال تزریق شد و به وسیله ساکشن که به طور آپیکالی به ریشه ها متصل می شد به نفوذ رنگ فوشین کمک گردید و سپس ریشه های دیستال به طور افقی برش داده شدند.
نتایج نشان می دهد که %4.5 دندانهای مورد مطالعه دارای دو ریشه دیستالی می باشند که %100 نوع کانال آنها برای ریشه های دیستوباکال و دیستولینگوال نوع یک می باشد. %37.7 دندانهای مورد مطالعه دارای دو کانال در ریشه دیستال خود، %22.6 دارای دو فورامن آپیکال، %32.9 دارای دو مدخل کانال می باشند و نوع کانال بر اساس تقسیم بندی Vertucci شامل: %57.5، نوع یک، %15.2، نوع دو، %4.8، نوع سه، %12.6، نوع چهار، %4.5، نوع پنج، %0.6، نوع شش، %0.3، نوع هفت، %0، نوع هشت.
%37.7 دندانهای مورد مطالعه دارای ریشه دیستال دو کاناله می باشند. دندانپزشک باید همیشه دومین کانال را در ریشه دیستال دندان مولر اول پایین جستجو نماید اگر یکی گم شود آن علت شکست درمان اندونتیک خواهد بود. حفره دسترسی با طرح مستطیلی اجازه مشاهده و شناسایی بهتر دومین کانال احتمالی را در ریشه دیستال خواهد داد.

انواع اختلالات رشدی تکاملی به صورت زبان جغرافیایی، شیاردار و چسبندگی پارسیل زبان در دهان مشاهده می شود و فراوانی آنها در جوامع مختل متفاوت می باشد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی زبان جغرافیایی، زبان شیاردار و چسندگی پارسیل زبان، در دانش آموزان مقاطع سه گانه شهر رشت و تعیین ارتباط این اختلالات با روند افزایش سن و جنس می باشد.
این مطالعه به صورت توصیفی مقطعی در سال 1382 با روش خوشه ایتصادفی چند مرحله ای در مدارس سه گانه شهر رشت انجام شد. تعداد 1561 دانش آموز معادل 782 دختر و 779 پسر تحت معاینه قرار گرفتند. انتخاب مدارس به صورت تصادفی بود و تعداد صد و سی نفر در هر پایه (خوشه) معاینه شدند. معاینه دانش آموزان در فضای باز پس از کنار زدن لبها و گونه توسط آبسلانگ صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک همراه با اطلاعات بدست آمده طی معاینه در پرسشنامه تهیه شده بدین منظور ثبت گردید. آنالیز آماری توسط آزمون X2 و با استفاده از نرم افزار SPSS روایت ده انجام شد.
یافته ها نشان می دهد که میزان زبان جغرافیایی %7.6، زبان شیاردار %4.3 و چسبندگی پارسیل زبان %7.8 می باشد. روند سنی بر بروز زبان شیاردار دانش آموزان مورد مطالعه نقش داشته است (P=0.006). در همه موارد آنومالی ها در پسرها بیشتر بوده ولی رابطه معنی داری حاصل نشد.
توجه به یافته های حاضر بیانگر شیوع بالای آنومالی های فوق در رشت بوده و بررسی علت این امر از نظر ژنتیکی یا محیطی نیاز به مطالعات بعدی دارد.

با توجه به تماس نزدیک و آلوده کننده ای که دندانپزشکان با حفره دهان دارند، به نظر می رسد که احتمالا در معرض آلودگی با انواع ارگانیسم ها، از جمله قارچ کاندیدا آلبیکانس هستند. از آنجایی که این قارچ فرصت طلب در موقعیتهای سرکوب ایمنی موجب بیماری می شود. لذا هدف از این مطالعه، تعیین رابطه حرفه دندانپزشکی و آلودگی دهان با قارچ کاندیدا آلبیکانس می باشد.
این مطالعه، یک مطالعه هم گروه (Cohort) تحلیلی، آینده نگر می باشد. گروه مورد شامل 96 دانشجوی دندانپزشکی با کشت قارچ دهان منفی و گروه شاهد شامل 96 دانشجوی غیر گروه پزشکی با کشت قارچ دهان منفی می باشند. از این افراد طی دو مرحله نمونه برداری از سطح پشتی زبان به عمل آمد. مرحله اول برای انتخاب موارد کشت دهانی منفی و مرحله دوم به فاصله دو سال از مرحله اول صورت گرفت. نتایج توسط تست X2 و تست Fisher exact و به کمک نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
گروه مورد (دانشجویان رشته دندانپزشکی) با میانگین سنی 19.9 سال، شامل 64 معادل %66.6دختر و 32 پسر معادل %33.33 بود. گروه شاهد (دانشجویان غیر گروه پزشکی) با میانگین سنی 19.8 سال، شامل 65 دختر برابر %67.70 و 31 پسر برابر %32.29 بود. میزان بروز آلودگی دهان با قارچ کاندیدا در دانشجویان دندانپزشکی، در نمونه برداری مرحله دوم به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان غیر گروه پزشکی بود (P=0.04). شانس (Odds) آلوده شدن به کاندیدا در دانشجویان دندانپزشکی 2.85 برابر آلوده شدن در دانشجویان غیر گروه پزشکی بود، همچنین میزان بروز آلودگی دهان دانشجویان (در هر یک از دو گروه) با کاندیدا، ارتباطی با جنس نداشت.
پرداختن به حرفه دندانپزشکی را می توان به عنوان یک عامل خطر جهت آلودگی دهان دندانپزشکان با کاندیدا تلقی کرد.

انطباق لبه ای مواد ترمیمی عامل مهمی در بقای طولانی مدت ترمیم می باشد. این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای میزان ریز نشت سه ماده آمالگام، Core Max II و کامپوزیت نوری در دندانهای معالجه ریشه شده به روش نفوذ رنگ انجام شد.
در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی (Labortorial Trial)، 45 دندان پرمولر اول فک بالای سالم به سه گروه مساوی 5 تایی تقسیم شدند. پس از تهیه حفره دستی محافظه کارانه و آماده سازی کانال، تاج دندانها از چهار میلی متری کف پالپ قطع شد. دندانها در هر گروه به ترتیب با آمالگام Core Max II و کامپوزیت نوری ترمیم گردیدند. بررسی ریزنشت نمونه ها بعد از انجام سیکل حرارتی به روش نفوذ رنگ انجام شد. درجه ریزنشت نمونه ها، پس از سکشن دادن با بزرگنمایی هفت برابر در زیر استریومیکروسکوپ اندازه گیری گردید. داده های حاصله با آزمون نان پارامتریک Kruskal Wallis و Mann – Whitney Uتجزیه و تحلیل شدند.
نتایج تفاوت معنی داری بین ریزنشت گروه Core Max II و کامپوزیت و بین گروه Core Max II و آمالگام نشان داد ولی بین گروه کامپوزیت و آمالگام اختلاف معنی داری مشاهده نشد.
به نظر می رسد Core Max II به عنوان یک ماده کور (Core) از نظر ریزنشت مناسب نیست.

ترکیبات چهارتایی آمونیوم (QAC) یک گروه از ترکیبات شیمیایی دزانفکتانت را تشکیل می دهند. این ترکیبات از سال 1978 از لیست ضدعفونی کننده حذف شدند ولی از سال 1990 نسل جدید این ترکیبات تولید و ارایه شدند. Micro 10+ و Deconex 53 plus دو نمونه رایج از این نسل می باشند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر ضدعفونی کنندگی Micro 10+ و Deconex 53 plus بر وسایل دندانپزشکی می باشد.
روش مطالعه توصیفی و بر روی سی نفر از مراجعان به بخشهای ترمیمی و اندو و جراحی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی انجام گرفت. برای این کار از سه فایل استریل برای هر بیمار و در نهایت نود فایل استفاده شد. پس از نمونه گیری از فلور دهان، نمونه ها به آزمایشگاه میکروبیولوژی منتقل گردید. سه نمونه بدست آمده از هر فرد در نهایت در سه محلول آب مقطر (کنترل)، دکونکس و میکروتن قرار می گرفت. از سوش اسپوردار باسیلوس سوبتیلیس به عنوان شاهد مطالعه استفاده شد. فایل های آلوده در تماس با Micro 10+ (%2) و Deconex 53 plus (%1) قرار گرفتند. زمان تماس بر اساس پیشنهاد کارخانه های سازنده یک ساعت منظور شد. پس از این مدت مجددا کشت تهیه و نتیجه کار بررسی گردید.
میکروارگانیسم های مشاهده شده در کشت از فایل های آلوده عبارت بودند از: Nonpathogenic، Staphylococous، Candida albikans، Corynebaterium، Neisseriae suprophyticous، Paneumococci، Streptococci، staphylococous، Bacillus subtilis در بررسی کشتها پس از تماس با محلولهای مورد نظر هیچ یک رشد کلونی میکروبی مشاهده نگردید.
محلولهای ضدعفونی Micro 10+ با غلظت %2 و Deconex 53 plus با غلظت %1 به مدت یک ساعت خواص ضدعفونی کنندگی قابل قبول بر روی وسایل دندانپزشکی دارند.

E-cadherin یک مولکول اتصال سلول به سلول می باشد. کاهش بروز آن مرحله مهمی در پیشرفت بسیاری از سرطانهای اپی تلیالی است. متاستاز به لنف نود یک شاخص بسیار مهم در پیش آگهی سرطانهاست. هدف از این مطالعه بررسی بروز E-cadherin در کارسینوم سلول سنگفرشی حفره دهان با متاستاز و بدون متاستاز به غدد لنفاوی و ارتباط بین بروز این مارکر با متاستاز به غدد لنفاوی می باشد.
مطالعه از نوع گذشته نگر و توصیفی – تحلیلی می باشد. بروز E-cadherin در 34 نمونه از بلوک های پارافینین مربوط به کارسینم سلول سنگفرشی دهانی و متاستاز لنفاوی که نیمی از آن بدون متاستاز و نیمی دیگر با متاستاز لنفاوی بود که توسط روش ایمونوهیستوشیمی بررسی گردید. آنتی بادی اولیه E-cadherin بود و با استفاده از Biotinylated link و استراپتواویدین عمل آشکار سازی آنتی بادی صورت گرفت و توسط دو پاتولوژیست پس از رنگ آمیزی بررسی گردید. آزمون آماری Wilcoxon برای مقایسه بروز E-cadherin در تومور اولیه و متاستاز آن به کار رفت و آزمون ناپارامتری Mann-Whitny برای مقایسه بروز E-cadherin در کارسینوم سلول سنگفرشی دهانی بدون متاستاز و تومور متاستاتیک استفاده گردید.
در اپی تلیوم سنگفرشی طبیعی E-cadherin به صورت یکنواخت در غشای سلول بروز می یابد. بروز غیرطبیعی E-cadherin با فقدان تمرکز نشانگر در غشای سلولی در %82 نمونه ها نمایان شد و به طور واضحی کاهش بروز آن در گروه متاستاتیک در مقایسه با تومورهای اولیه بدون متاستاز مشاهده گردید. (P=0.007,P=0.0003)از لحاظ بروز E-cadherin، تفاوت معنی داری بین تومورهای اولیه در گروه بدون متاستاز و دارای متاستاز وجود نداشت. (p=0.60) بروز غیرطبیعی E-cadherin با میزان تمایز کارسینوم سلول سنگفرشی دهانی ارتباط داشت.(p<0.01) بروز غیرطبیعی E-cadherin با درجه تمایز کارسینوم سلول سنگفرشی دهانی، پیشرفت و متاساز تومور ارتباط دارد.

مطالعات مختلفی جهت ارزیابی و مقایسه اثر دهان شویه های پرسیکا و کلرهگزیدین روی پلاک دندانی و ژنژیویت انجام شده اند که به دلیل محدودیتهای اجرایی، حجم نمونه کوچک داشته اند و نتایج حاصل از آنها قدرت آماری کافی ندارد. هدف از این مطالعه حاضر بررسی سیستماتیک مطالعات انجام گرفته با روش متاآنالیز جهت دستیابی به نتایج کاملتر و با قدرت آماری بیشتر می باشد.
این مطالعه به صورت متاآنالیز صورت گرفت و جستجوهای کامپیوتری در PubMed و در مجلات و پایان نامه ها جهت یافتن اطلاعات انجام گرفت که نتیجه آن یافتن نه مطالعه بود. تنها مطالعاتی وارد متاآنالیز شدند که به صورت کارآزمایی بالینی در بیماران مبتلا به ژنژیویت کم تا متوسط با شرایط کلینیکی مورد نظر بودند، بیماران به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و تجربی تقسیم شده و از دهان شویه های پرسیکا و کلرهگزیدین استفاده کردند. شاخصهای PI، GI و PBI قبل و بعد از مصرف دهان شویه در آنها اندازه گیری و ثبت شد. تنها چهار مطالعه با تعداد 198 بیمار وارد مطالعه شدند. پس از استخراج نتایج مورد نیاز از مطالعات، همه آنها به صورت میانگین و انحراف معیار تغییرات هر یک از شاخصهای کلینیکی جدول بندی شدند و محاسبات آماری جهت ادغام نتایج حاصل انجام گرفت. با استفاده از مدل های آماری اثرات تصادفی و نتایج حاصل از مطالعات ادغام شدند و اثر کلی دهان شویه های کلرهگزیدین و پرسیکا در تغییرات شاخصهای کلینیکی مورد ارزیابی به دست آمد.
اثر کلی دهان شویه ها برای شاخص پلاک -0.34 و برای شاخص لثه ای -0.11 برآورد شد که نشان داد اثر کلرهگزیدین بهتر از پرسیکا بوده است ولی تفاوت معنی داری نداشته اند. شاخص خونریزی از پاپی لثه با روش متاآنالیز -0.24 برآورد شد که تاثیر بیشتر کلرهگزیدین در کاهش این شاخص را نسبت به پرسیکا نشان داد و اختلاف آنها معنی دار بود.
با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد بتوان از دهان شویه پرسیکا در درمانهای کوتاه مدت بیماری های لثه استفاده کرد.

امروزه بازسازی و جایگزینی دندانهای از دست رفته توسط پروتزهای متکی بر ایمپلنت های دندانی داخل استخوانی روشی علمی و رایج در سطح ایران و جهان است. هدف از این مطالعه حاضر ارزیابی گذشته نگر کاربرد ایمپلنت های دندانی در درمان مجروحان فک و صورت با بی دندانی کامل و پارسیل با استفاده از متغیرهای کلینیکی می باشد.
در این مطالعه مشاهده ای تحلیلی و توصیفی 45 بیمار با ضایعات جنگی فک و صورت که در نواحی دریافت کننده ایمپلنت تحت عمل جراحی پیوند استخوان و بافت نرم قرار گرفته بودند با 211 ایمپلنت دندانی به مدت چهار سال پس از پایان درمان پروتز تحت معاینه کلینیکی قرار گرفتند. برای تحلیل آماری اطلاعات از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه به روش تکرار و Friedman استفاده شد.
شاخص خونریزی در %63 ایمپلنت ها و شاخص لثه در %30 ایمپلنت ها در سال چهارم نسبت به شروع مطالعه کاهش یافته بود (P<0.001, P<0.01). در شروع مطالعه میانگین عمق شیار لثه ای 0.99±2.67 میلی متر و میانگین حد چسبندگی لثه 1.65±5.54 میلی متر بود و در سال چهارم به 1.73± 3.01 میلی متر و 2.21±6.08 میلی متر افزایش یافته بود (P<0.04).
میزان موفقیت ایمپلنت ها پس از چهار سال بارگذاری %95 بود و نشان داد که ایمپلنت های دندانی کارایی لازم در بازسازی دندانهای از دست رفته را در مجروحان فک و صورت دارا می باشد.

کنترل درد، طی درمان ارتودنسی، هم برای کلینیسین و هم برای بیماران، بسیار مهم می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر تسکینی ایبوپروفن چهارصد میلی گرم و ترامادول پنجاه میلی گرم در کاهش درد ناشی از درمان ارتودنسی می باشد.
مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینین تصادفی شده کنترل دار و به طریق یک سوکور انجام گرفت. شصت بیمار ارتودنسی، با دامنه سنی 19.1-11.7 سال شرکت داشتند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول یک دوز ایبوپروفن چهارصد میلی گرم، یک ساعت قبل از قرار دادن سپریتور و یک دوز هم شش ساعت بعد از دوز اول، گروه دوم یک دوز پلاسبو یک ساعت قبل از قرار دادن سپریتور و یک دوز هم شش ساعت بعد از دوز اول و گروه سوم یک دوز ترامادول پنجاه میلی گرم، یک ساعت قبل از قرار دادن سپریتور و یک دوز هم شش ساعت بعد از دوز اول (همگی به صورت دهانی) دریافت کردند. میزان درد با استفاده از روش Visual Analog Scale، در دو، شش و 24 ساعت و دو، سه و هفت روز بعد از قرار دادن سپریتور، در دو حالت جویدن و گاز گرفتن اندازه گیری شد. داده ها جمع آوری شده و با استفاده از آزمونهای ANOVA، Paired، Tukey و Chi Square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
حداکثر میزان درد 24 ساعت بعد از قرار دادن سپریتور بود (7.86±2.73) که به تدریج تا روز هفتم کاهش پیدا کرد. گروه های دریافت کننده ایبوپروفن چهارصد میلی گرم و ترامادول پنجاه میلی گرم، به طور معنی داری در زمانهای دو ساعت (P=0.000)، شش ساعت (P=0.000) و 24 ساعت (P=0.002) بعد از قرار دادن سپریتور، در حالت جویدن و شش ساعت (P=0.004) و 24 ساعت (P=0.000) بعد از قرار دادن سپریتور، در حالت گاز گرفتن نسبت به گروه دریافت کننده پلاسبو، درد کمتری را تجربه کردند. همچنین گروه دریافت کننده ترامادول، به طور معنی داری، دو روز بعد از قرار دادن سپریتور، در حالت جویدن و گاز گرفتن (P=0.002) و (P=0.001) درد کمتری، نسبت به گروه دریافت کننده پلاسبو داشتند. هیچ تفاوتی آماری معنی داری بین میزان درد در گروه دریافت کننده ایبوپروفن چهارصد میلی گرم با ترامادول پنجاه میلی گرم وجود نداشت.
تجویز ایبوپروفن چهارصد میلی گرم یا ترامادول پنجاه میلی گرم یک ساعت قبل از قرار دادن سپریتور و پنج ساعت بعد از آن، میزان دردی را که دو، شش و 24 ساعت و دو روز بعد از قرار دادن سپریتور تجربه می شود، کاهش می دهد اما هیچ تفاوت آماری معنی داری بین میزان درد دو گروه ایبوپروفن چهارصد میلی گرم و ترامادول پنجاه میلی گرم وجود ندارد.

اخیرا استفاده از پرایمرهای سلف اچ به علت سادگی مراحل کار جهت فیشورسیلانت پیشنهاد می شود. هدف از این مطالعه مقایسه میزان ریزنشت فیشورسیلانت Helioseal F با استفاده از دو روش می باشد.
در این مطالعه آزمایشگاهی 36 دندان پرمولر خارج شده سالم انسان به روش تصادفی به دو گروه 18 تایی تقسیم شدند. در گروه اول اچینگ با اسید فسفریک %37 انجام شد. در گروه دوم از پرایمر اسیدی Prompt – Lpop استفاد شد. سپس دندانها تحت هزار چرخه حرارتی (55-5 درجه سانتی گراد) قرار گرفتند و به مدت 24 ساعت در محلول فوشین بازی %2 غوطه ور شدند. سپس دندانها از وسط از جهت باکولینگوالی برش داده شده و زیر استریمیکروسکوپ، میزان ریزنشت بررسی شد. داده ها تحت آزمون های آماری Mann-Whitney U قرار گرفتند.
با آزمون Mann-Whitney U در ریزنشت سیلانت ها با استفاده از دو روش اختلاف معنی داری وجود نداشت (P=0.869).
در صورت عدم همکاری بیمار و ایزولاسیون مناسب استفاده از پرایمر سلف اچ برای فیشور سلینت توصیه می گردد.

رزین های اکریلی سرماسخت مورد استفاده برای ساخت الگوهای اینله، داول کورهای ریختگی و ایندکس لحیم در پروتزهای ثابت در فاصله زمانی بین ساختن تا ریختن، دستخوش تغییرات ابعادی مشخصی می گردند که بر دقت ترمیم نهایی اثر دارد. هدف از این بررسی، مقایسه تغییرات ابعادی رزین اکریلی دورالی در اثر نگهداری در دو محیط خشک و آب می باشد.
د راین بررسی تجربی – آزمایشگاهی تعداد بیست نمونه از رزین اکریلی خود سخت دورالی در یک قالب فلزی برنجی با ابعاد 20×12×3 میلی متر طبق دستور سازنده تهیه و پس از سخت شدن به دو گروه ده تایی تقسیم و در دمای محیط و در دو محیط خشک و آب نگهداری شدند. ابعاد نمونه ها در فواصل زمانی صفر، یک و نه ساعت پس از سخت شدن با کولیس دیجیتالی با دقت 0.01 میلی متر اندازه گیری و نتایج حاصل به کمک آزمون t-student مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
در فاصله زمانی صفر و یک ساعت، تفاوت معنی داری در میزان انقباض رزین دورالی در محیط آب (0.04±0.01) و خشک (0.04±0.01) وجود نداشت. اما پس از این مدت و تا نه ساعت انقباض در محیط خشک (0.08±0.02) ادامه پیدا کرد ولی در محیط آب (0.03±0.01) انقباض متوقف و حتی تا حدودی جبران گردیده بود (P=0.000) اگر نمونه های تهیه شده از اکریل دورالی سریعا و در فاصله یک ساعت ریخته شوند، محیط نگهداری اثر چندانی بر دقت ابعادی آنها نخواهد داشت. اما اگر فاصله زمانی بین تهیه مدل دورالی و ریخته گری بیش از یک ساعت باشد بهتر است نمونه در محیط آب نگهداری شود.

پیش آگهی موفقیت درمان در دندانهایی که تحت درمان ریشه قرار گرفته اند، در مواردی که پرفوریشن رخ می دهد. بسیار پایین می آید چرا که این عارضه باعث تخریب پریودنتال می شود. بنابراین سیل کردن پرفوریشن اهمیت بسیار بالایی در ترمیم ناحیه دارد. رطوبت، خونریزی، عدم دسترسی مناسب و حفره بدون کف باعث می شود که ترمیم پرفوریشن به مشکل بزرگی تبدیل شود که حفظ یا عدم حفظ دندان را تحت الشعاع قرار می دهد. هدف از این مطالعه بررسی و انتخاب ماده مناسبتر جهت بستن پرفوریشن های کف فورکا می باشد.
در این مطالعه تجربی هفتاد دندان مولر مندیبل انسان سالم یا با حداقل پوسیدگی با ریشه های متباعد و ناحیه فورکای دست نخورده جمع آوری شد. پس از تهیه حفره دسترسی استاندارد و گرفتن قالب از دندانها، پرفوراسیون در کف فورکای دندانها، به طوری که دندانها در دست نگه داشته شدند، توسط فرز استاندارد موازی محور طولی دندان ایجاد شد. دندانها به چهار گروه آزمایش 15 تایی (A4-A3-A2-A1) و دو گروه کنترل مثبت و منفی پنج تایی (B2-B1) تقسیم شدند. نواحی پرفوره چهار گروه آزمایش توسط ام - تی – آ، آمالگام، سیمان پرتلند و کلتوزول ترمیم گردید. حفره دسترسی تمام دندانها توسط کلتوزول ترمیم شد. سپس دندانها به مدت 24 ساعت (پنج سیکل) در دستگاه ترموسایکلینگ قرار گرفتند و بعد همه نواحی خارجی دندانها به جز یک میلی متری اطراف پرفوریشن توسط دو لایه لاک ناخن پوشیده و به مدت 24 ساعت در محلول فوشین %2 قرار گرفتند. لازم به ذکر است که در گروه کنترل منفی هیچ گونه حفره ای ایجاد نشد. سپس از دندانها توسط دستگاه برش، Section تهیه شد و زیر استریومیکروسکوپ با بزرگنمایی (X25) بررسی گردید. اعداد به دست آمده توسط مقیاس استاندارد به میلی متر تبدیل شدند. داده ها توسط آمار توصیفی ANOVA، LSD آنالیز شدند.
در گروه کنترل مثبت رنگ در تمام نواحی پرفوریشن به صورت کامل نفوذ کرده بود. در حالی که در گروه کنترل منفی هیچ گونه ریزنشتی مشاهده نشد. ام – تی – آکمترین میزان ریزنشت را داشت که این اختلاف با سه ماه دیگر از لحاظ آماری معنی دار بود. در این مطالعه بیشترین میزان ریزنشت در گروه ترمیم پرفوریشن با کلتوزول دیده شد که با آمالگام و ام – تی – آاختلافش از لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.01). بعد از ام – تی – آکمترین میزان ریزنشت در نمونه های ترمیم شده با آمالگام دیده شد که اختلافش از نظر آماری با سیمان پرتلند معنی دار نبود. سیمان پرتلند هم در درجه سوم قرار داشت که اختلاف آن با گروه ترمیم با ام – تی – آاز لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.01). ولی با آمالگام و کلتوزول از لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت.
گروه ترمیم شده با ام – تی – آکمترین میزان نفوذ رنگ را نشان داد. در این مطالعه بیشترین میزان ریزنشت در گروه ترمیم با کلتوزول دیده شد. آمالگام در این مطالعه از نظر ریزنشت بعد از ام – تی – آقرار داشت و بعد از آن سیمان پرتلند در رتبه سوم میزان ریزنشت قرار گرفت.

نزدیک به یک قرن است که لایه های نرم در دندانپزشکی استفاده می شوند. هدف از این مطالعه اندازه گیری و مقایسه میزان جذب آب و قابلیت انحلال ماده بهسازی بافت ایرانی آکروسافت با ماده بهسازی بافت ویسکوژل می باشد.
مطالعه حاضر یک بررسی آزمایشگاهی می باشد. ابتدا قالبی به شکل دیسک از جنس فولاد زنگ نزن به قطر50±1 و ضخامت 0.5±0.05 میلی متر ساخته شد. 15 نمونه با استفاده از هر کدام از مواد آکروسافت و ویسکوژل تهیه شد. نمونه ها با ترازو توزین شده و سپس داخل ظرف حاوی آب مقطر گذاشته شد و به مدت 24 ساعت در داخل Oven در دمای 37 درجه سانتی گراد نگهداری شد. نمونه ها مجددا وزن شدند. این مراحل در روزهای چهارم و هفتم نیز تکرار شد. پس از پایان روز هفتم نمونه ها به مدت 24 ساعت در دیسکاتوری که در Oven با دمای 37 درجه سانتی گراد قرار داده شده بود گذاشته شد. سپس نمونه ها خارج شده و مجددا وزن شدند. پس از جمع آوری اطلاعات یافته های این مطالعه با استفاده از آزمون t مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
میانگین جذب آب برای نمونه های تهیه شده از ویسکوژل در روزهای اول، چهارم و هفتم به ترتیب %1.4394±%0.0146، %1.3854±%0.0078 و %1.3598±0.0027 و برای نمونه های تهیه شده از آکروسافت به ترتیب %1.2423±%0.0260، %1.5520±%0.0236 و %2.0537±%0.0273 بود. آزمون آماری نشان داد که میانگین جذب آب در دو نوع ماده بهسازی بافت به تفکیک زمانهای مختلف با یکدیگر تفاوت معنی داری دارد (P<0.001)، همچنین میانگین قابلیت انحلال برای نمونه های تهیه شده از آکروسافت و ویسکوژل به ترتیب 1.7452±0.0234 و 1.6850±0.0227 بدست آمد که این تفاوت نیز از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001).
جذب آب و قابلیت نمونه های تهیه شده از ویسکوژل به طور معنی داری از جذب آب و قابلیت انحلال نمونه های تهیه شده از آکروسافت کمتر می باشد.